Milou Vloet

Oktober 2025

Vergankelijke architectuur

De herfst heeft zijn intrede weer gemaakt en vraagt ons om na te denken over verval en vergankelijkheid. In dit seizoen wordt er ruimte gemaakt voor iets nieuws; de belofte van nieuw leven dat zich over enkele maanden zal ontvouwen. Dat is een van de redenen waarom ik zo van de herfst kan houden. En tegelijkertijd vraag ik mij af; waarom schrikt die vergankelijkheid ons in de gebouwde omgeving dan zo af?

De essentie van het architectenvak is iets toevoegen aan de gebouwde omgeving en – als gevolg daarvan – iets nalaten, een spoor van ons menselijk bestaan. De resten van de bouwwerken die we nu bouwen zullen nog lang na ons voortbestaan. De vondst van eeuwenoude restanten van funderingen en tekenen van nederzettingen, gebouwd door onze voorvaderen, vult ons altijd met hoop. Cru is dat het tegenovergestelde waar is. Juist door te werken aan een meer vergankelijke architectuur dragen we bij aan het voortbestaan van de aarde en daarmee die van onszelf.

We zijn één met en zouden ons meer moeten gaan herkennen in het natuurlijke. Niet alleen onszelf identificeren met het mens-gemaakte, het gestructureerde en gecultiveerde. Niet de sporen die we achterlaten bepalen ons bestaansrecht, nee, de mate waarmee we in balans leven met de natuur bepaalt de volhoudbaarheid van ons bestaan. Groei én verval. Laten we  architectuur maken die geen schade aan de aarde achterlaat maar zal blijven voortbestaan in vertellingen van generatie op generatie, tradities én in oude ambachten. Hierbij mijn ode aan de hernieuwde ambachten.

Beeld: Zweeds natuurhuisje, gefundeerd op keien uit de omgeving.